खै उज्यालो कहाँ छ ?

गरम – नरम बोली, काम केही हुँदैन ।
जनमन कति रुन्छन्, शीर्षलाइ छुदैन ।।
सररर कति मीठो, घोषणा – पत्र – भाषा ।
महगी र् घुसखोरी, राज्य नै भो तमासा ।। २।।

जतिजति कवि लेख्छन् , व्यन्जना काव्य तीखा ।
उतिउति अगुवाका , मात्र जुम्रा र लीखा ।।
दिवस किन मनायौ, के छ औचित्य त्यस्को ।
जननयन सबैका, आशुले भन्छ यस्तो ?।।३।।

धन जन यशशाली,  मात्र नेता भए’छि ।
‘दिवस’ विवस बन्छन्, लोकतन्त्रै मरे’छि ।।
किन दिवस मनायौ ? के भयो क्रान्ति हाम्रो ? ।
गुन अब जनता हो, रात उस्तै नराम्रो ।। ४।।

धनपति शव शीर्षै , तुच्छ — सामन्त – वृत्ति ।
वचन – मधुर धेरै , काम श्रृङ्गाल – वृत्ति ।।
दिवस तब मनाऔ ,हुन्छ जो नव्य क्रान्ति ।
विवस मन — मुटुमा , यो त हो अन्ध भ्रान्ति ।। ५।।

कति दिन गफ सुन्ने , भोटदाता विचार ।
गलत लत लिएका , स्याल जम्मै थचार ।।
अझ पनि खल – भेडा , मात्र बाख्रा र बोका –
नबन , मत खसाले , योग्यले खोल्छ ढोका ।। ६।।

बद्रीप्रसाद दाहाल
नलिकण्ठ न.पा. धादिङबेसी ।
प्रकाशित मिति २०७४ बैशाख १०