दिउँसोको दुईबजे झिम्के उड्दैछ कतार । वरिपरि साथी छन् । अलि-अलि जुँगा उम्रेका केटाहरुको हुलमा छ ऊ । काँचा केटाहरुको बगालमा छ झिम्के ।
एयरपोर्टको मुखैमा ठूलो गेट छ । गेटको उत्तरपूर्व ठूलो विमानस्थल छ, त्रिभुवन विमानस्थल ।
ट्याक्सीको साना गाडीहरुको लर्को खुब देखिन्छ त्यता हुँइकिरहेको । गेटमा प्रहरीको सोधपुछमा पास भएर जाने युवायुवतीको हुल झन् चर्को छ त्यही बाटोको पेटीमा ।
झिम्के आˆनो झोला मिलाउँछ ।
‘बीस किलो भन्दा बढ्ता लान पाइन्न । तेरो झोला त तीस किलो जत्तिको छ । मिला, केटा मिला Û’ प्रभुरामले भन्यो ।
झिम्केले झोलाको फस्नर खोल्यो । फाल्ने कुरा के-के छन् ? ऊ ओल्टाइपल्टाई गर्न थाल्यो ।
‘काम नलाग्ने सब फाल्दे है झिम्के !’ प्रभुको उर्दी छ ।
‘भरे फेरि माथि तौलँदा बढी भए झमेला हुन्छ ।’ बोलिरहेछ प्रभुराम ।
झिम्केले झोलाको फस्नर वल्लोदेखि पल्लो छेउसम्म तान्यो । अनेक खिचि्रङमिचि्रङ छन् त्यो टुन्न मोटाएको झोलामा ।
ऊ एकपटक मनमनै हाँस्यो बिहानको कुरा सम्झेर ।
‘तेरो झोलाले भुँडी बोकेछ !’
‘पुटुक्क परेको झोलाले बुहारी ल्याँउने सामल हालेको होला नि ।’
‘तेरो झोलामा दुनियाँ चकित हुने सामानको भिडभाड मात्रै छ जस्तो देख्छु म त !’
बिहान लजमा साथीहरुले टिप्पणी गरेथे ।
अनि मेनपावरले लगाइदिएको माला र टीकामा सजिएर उनीहरु एयरपोर्ट हुर्रिएथे ।
घाँटीमा माला र निधारमा रातो टीका लाएपछि झिम्केलाई बल्ल विदेश जान लागेको भान भयो । उसको मन एकाएक गरुँगो भयो । आँखाबाट आँसु आउला-आउला जस्तो भयो । उसका हातखुट्टा गले ।
प्रभुरामलाई नाइके बनाइएको थियो । मेनपावरले उसलाई समूहबारे भन्ने, अर्हाउने र सल्लाह दिने अधिकार दिएको थियो ।
‘अरुको भन्दा तेरो झोला ठूलो देख्छु, केटा राम्ररी मिला है । भरे बित्थामा झ्याउ हुन्छ ।’ फेरि भन्यो प्रभुरामले झिम्केलाई ।
सबै फस्नर खोलेर फोला मिलाउन थाल्यो झिम्केले । अरु पनि आ-आफ्ना पोका पन्तुरा मिलाउन लागिपरेका छन् । कोही डोरीले कस्दै छन्, कोही बिग्रेको चेन मिलाउँदै छन् ।
झिम्के खुब गौण गरी झोला मिलाइरहेछ ।
उसले लुगा हेर्यो । ती सबै काम लाग्दा छन् । सुइटर, ज्याकेट र भोटे ऊनको टोपी थिए ।
‘जाडोमा काम लाग्छ !’
सानिमाले दिएको टोपी हातमा लिएर सम्झयो ।
‘मलाई बिर्से पनि यो टोपीले तँलाई मेरो माया गर्न यसले सम्झाउँछ झिम्के ।’ सानिमाले भनेकी थिइन् ।
उसले टोपी सरक्क थन्कायो ।
उसले पातलो कम्बल देख्यो । त्यसले अलिक ठाउँ लिएको थियो । यसलाई मौका मिल्दा फाल्नुपर्छ होला । उसले यस्तै सोचेको थियो ।
हिँड्ने एक साता अघि आमाले त्यो कम्बल पट्याएर दिदै भनेकी थिइन्, ‘झिम्के, तिमेरु सबै सन्तान यसैमा हुक्र्यौ । मलाई आमाले मेरो बिहेमा दिनुभएको ।
